Ιστορικά στοιχεία - ΠΡΙΑΝΣΟΣ

Στο λόφο Κάστελος λίγο πριν αρχίσουμε να ανεβαίνουμε τα Αστερούσια όρη αριστερά στο δρόμο μας βλέπουμε την έδρα της αρχαίας Πριανσού. Χτισμένη στην κορυφή του λόφου επέβλεπε και επόπτευε της ανατολικής περιοχής της μεσαρίτικης πεδιάδας, ενώ με το επίνειό της στη θάλασσα, την Είνατο ασκούσε νόμιμο εμπόριο ή πειρατικές επιδρομές, όπως τουλάχιστον μας αφήνει να εννοήσουμε η σχετική επιγραφή συνθήκης μεταξύ της Πριανσού, Γόρτυνα και Ιεράπετρας και αναφέρεται στη μεταξύ τους εξίσου διανομή της λείας από τις πειρατικές επιδρομές.

Στην ίδια συνθήκη αναφέρεται ότι η Πριανσός και η Ιεράπυτνα προχώρησαν στην σύναψη συνθήκης ισοπολιτείας, πράγμα που σημαίνει ότι ο κάτοικος την κάθε πολύς από αυτές θα μπορούσε να εγκατασταθεί ως ισοπολίτης στην άλλη πολιτεία, να συνάπτει γάμο, να αποκτήσει περιουσία και γαιοκτησία, να συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις της πολιτικής κοινωνικής οικονομικής ζωής ισότιμα και ελεύθερα. Φαίνεται ότι η πόλη αντιμετώπισε πρόβλημα διόγκωσης ακτημόνων και είχε έρθει σε ρήξη με την Ιεράπυτνα που αντιμετώπιζε επίσης το ίδιο πρόβλημα.

Η πρώτη αναφορά της πολιτείας - παρά το μέγεθος και τη δύναμή της που αποδείχνεται από το πλήθος και την ομορφιά των νομισμάτων της - από τους αρχαίους συγγραφείς γίνεται από τον Στράβωνα ο οποίος την τοποθετεί σε απόσταση εκατόν εβδομήντα σταδίων από τη Γόρτυνα και εβδομήντα από τη Θάλασσα. Η πολιτεία επίσης συνυπογράφει στην περίφημη συνθήκη των τριάντα πόλεων με την Τέω της Φρυγίας για την εγγύηση προστασίας του ιερού του Διόνυσου, καθώς και στη συμμαχία των ελληνικών πόλεων με τον Ευμένη το ΙΙ της Περγάμου κατά το 170. π.χ.

Τα νομίσματά της είναι πολλά και στη μια όψη τους σταθερό μοτίβο έχουν άλλοτε μόνο την τρίαινα και τη λέξη ΠΡΙΑΝΣΙΕΩΝ, κι άλλοτε με την κεφαλή του Ποσειδώνα. Η άλλη όψη φέρει άλλοτε τη θεά Υγεία να φορά χιτώνα και να είναι καθισμένη σε θώκο, άλλα την κεφαλή του Απόλλωνα, άλλα τη θεά Αθηνά και άλλα διάφορες νύμφες. Μια στήλη που βρέθηκε χτισμένη στη Βενετία στον τοίχο του μεγάρου Sernagiotto δίπλα στη γέφυρα Rialto περιείχε και από τις δυο πλευρές της τη συνθήκη Πριανσίων, Γορτυνίων και Ιεραπυτνίων που προαναφέραμε.. Στην πολιτεία γίνονταν η περίφημη για την αρχαιότητα γιορτή της εφηβείας που ονομαζόταν εδώ Δρομήια, όταν τα μέλη της "αγέλας" ολοκλήρωναν την εκπαίδευσή τους και περνούσαν από την εφηβεία στην άνδρωση. Σύμφωνα με το τελετουργικό της γιορτής οι νέοι συμβολικά σκότωναν την εφηβική τους ηλικία βγάζοντας τα ρούχα τους και φορώντας τα ανδρικά που τους έφερναν στη θέση του πολίτη.

Στους εμφύλιους πόλεμους της περιόδου 200 - 184 η Πριανσός ήταν σύμμαχος της Γόρτυνας και πολέμησε μαζί της εναντίον της Κνωσού, ενώ φαίνεται ότι και τοξότες της πολιτείας συμμετείχαν ως μισθοφόροι στους πολέμους των βασιλείων και της Ρώμης είτε στο στρατό του ενός από τους αντιπάλους είτε και στους δυο στρατούς.

Γνωρίζουμε ότι την Πριανσό επέλεξε ο μεγάλος μουσικός τραγουδιστής κιθαρωδός και ορχιστής του 2ου π.χ. αιώνα Μενεκλής για να δώσει μια "συναυλία" παρουσιάζοντας έργα παλαιών ποιητών που υμνούσαν τους τοπικούς θεούς και ήρωες. Δυστυχώς δεν σώθηκαν οι ύμνοι - τραγούδια αυτά. Η Πριανσός είχε τη φήμη της καλλιεργημένης πόλης με ανεβασμένο πνευματικό επίπεδο των κατοίκων γιατί είναι από τις λίγες πολιτείες που οργανώνουν πνευματικές εκδηλώσεις, ποιητικούς, χορευτικούς και μουσικούς αγώνες και άλλες πνευματικές εκδηλώσεις και τιμούσε τους καλλιτέχνες. Προστάτης της πόλης ήταν ο Σκύλιος Δίας .

Στα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης της Κρήτης και μέχρι τον 3ο μεταχριστιανικό αιώνα η πολιτεία φαίνεται πως άκμασε και πάλι και αναπτύχθηκε πολύ. Για πρώτη φορά παρατηρείται η κατοίκηση έξω από τα καθιερωμένα της όρια και από ότι γνωρίζουμε κατά τη χρονολογία αυτή θα πρέπει η πολιτεία να μετακινήθηκε, να "κατέβηκε" από το λόφο και να μεταφέρθηκε στο σημερινό χωριό Κάτω Καστελιανά.

Πάντως κατά την Βενετσιάνικη εποχή στη θέση της χτίστηκε το Castel de Belvedere του οποίου τα ερείπια σώζονται ακόμη στην κρυφή του λόφου τονίζοντας τη σημαντικότητά του η θέα από την κορυφή του λόφου τόσο προς τα ανατολικά στα Λασιθιώτικα βουνά, όσο και προς τα βόρεια με τους κατάφυτους και καταπράσινους γήλοφους είναι θαυμάσια. Πανέμορφη όμως και η αίσθηση που παίρνει ο επισκέπτης που θα αποφασίσει να ανέβει στο λόφο, όταν αισθάνεται κυρίαρχος του μεγάλου κάμπου της Μεσαράς που απλώνεται ανεμπόδιστα μπροστά του, κοιτάζοντας προς τα δυτικά.


Περισσότερα πληροφοριακά στοιχεία και φωτογραφικό υλικό θα μπορέσετε να βρείτε στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση : http://lavyrinthos.spaces.live.com/

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Το δημοτικό διαμέρισμα Καστελλιανών, αποτελείται από τα χωριά Πάνω και Κάτω Καστελιανά, τα Φαβριανά και το χωριό Φιλίππους στις παρυφές της νοτιοανατολικής Μεσαράς καθώς και τον οικισμό Τσούτσουρος (αρχαία Ίνατος) στη νότια πλευρά των Αστερουσίων. Όλα τα χωριά του διαμερίσματος είναι χτισμένα στη βόρεια ρίζα των Αστερουσίων. Τα δυο πρώτα χωριά βρίσκονται (ιδιαίτερα το χωριό Κάτω Καστελιανών) κάτω από τον επιβλητικό και αρχαιοκατοικημένο Κάστελο, στην κορυφή του οποίου ακόμη στέκονται τα ερείπια του περίφημου Castel de Belvedere της Βενετοκρατίας, το οποίο ήταν η έδρα της ομώνυμης «καστελανίας» Belvedere ή Ρίζου ή Ριζόκαστρου και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά τους πρώτους αιώνες του αγώνα για εδραίωση της βενετσιάνικης κυριαρχίας στην Κρήτη.

Στην κορυφή του Κάστελου τοποθετείται η αρχαία δωρική πόλη «Πριανσός». Ηταν ισχυρή και μεγάλη πολιτεία με δικό της νόμισμα και με επίνειό, την ιερή Ίνατο. Η Πριανσός αναφέρεται ως σπουδαίο κέντρο πολιτιστικής δράσης κατά τους ιστορικούς χρόνους και κατά τους χρόνους των εμφυλίων πολέμων, στην δωρική προ -ρωμαϊκή Κρήτη.

Από το χωριό Πάνω Καστελιανά ο δρόμος με δυτική κατεύθυνση οδηγεί στο χωριό «Φιλίππους» το οποίο εμφανίζεται σε έγγραφο του 1248[1] για πρώτη φορά με αυτό το όνομα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναγραφή του ονόματος από τον Καστροφύλακα (Κ 237) ως Μάζα Φιλίππου Χάμπαθα (Maxa Filipu Gandassa) και ως (Cambothomassa Filipu) (K242) το 1583. Το όνομα Μαζα (Μαζάς όπως και άλλα με αυτήν την ετυμολογία και κατάληξη) είναι δηλωτικό ιερών κορυφής κατά την άποψη του αρχαιολόγου Νικόλαου Πλάτωνα [2].

Επιστρέφουμε στα Πάνω Καστελιανά για να ακολουθήσουμε το δρόμο που από τα Κάτω Καστελιανά μέσα από μια θαυμάσια διαδρομή που διασχίζει τα Αστερούσια όρη μας φέρνει το επίνειο του Δήμου, στον Τσούτσουρο. Ο δύσκολος χωματόδρόμος μετά από πολλά χρόνια επιτέλους παρέχει ασφάλεια, γρήγορη διάβαση των βουνών και άνετη άφιξη μέχρι το γιαλό με το ωραίο τουριστικό θέρετρο.

Ο Τσούτσουρος είναι πασίγνωστος για το σπήλαιο της προελληνικής θεάς Ειλειθυίας (θεότητα του τοκετού). Είναι επίσης γνωστός για τα σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα της ευρύτερης περιοχής, για την υπέροχη φύση, που συνδυάζει την αγριότητα του βουνού και τη δροσιά της θάλασσας, για το μοναδικό ξηρό κλίμα του, (με σχεδόν σταθερή θερμοκρασία του σε όλες τις περιόδους του χρόνου), για τις καλές υποδομές του, τις γραφικές ταβέρνες του, το φρέσκο ψάρι και τα ντόπια φρούτα και λαχανικά του, αλλά κυρίως την καλή καρδιά και φιλοξενία των κατοίκων του, στοιχεία ελκυστικά και ικανά να προσφέρουν ωραία, απολαυστική ξεκούραστη και ποιοτική διαμονή. Η νέα μαρίνα που κατασκευάζεται θα προσφέρει καταφύγιο και ανεφοδιασμό σε μικρά πλεούμενα, ακτοπλοϊκά και ιστιοφόρα κρουαζιέρας.

Φεύγοντας από τον Τσούτσουρο και επιστρέφοντας στα Κάτω Καστελιανά, ο δρόμος οδηγεί με ανατολική κατεύθυνση στα Φαβριανά. Το χωριό είναι χτισμένο πάνω στο λόφο. Δεσπόζει στην περιοχή παρέχοντας θαυμάσια θέα μέχρι τη λοφογραμμή που χωρίζει την πεδιάδα της Μεσσαράς από την πεδιάδα του Αρκαλοχωρίου και του Καστελίου Πεδιάδος. Τους χειμερινούς μήνες βρυχάται στα πόδια του ο Αναποδάρης ποταμός, ενώ το καλοκαίρι ένα διαρκές δροσιστικό αεράκι δεν επιτρέπει στη δυσφορία του καύσωνα να κυριαρχήσει.

Τα ευρήματα όμως στην περιφέρεια του χωριού και η γειτνίασή του με την επικράτεια της αρχαίας Πριανσού, δεν πρέπει να μας αφήνουν ανυποψίαστους για τη μακρά ιστορία του τόπου.

Ο δρόμος που περνά μέσα από το χωριό αποτελεί την πρώτη χάραξη του νότιου οδικού άξονα της Κρήτης, που πλησιάζει στην ολοκλήρωση του. Συνεχίζοντας το δρόμο αυτόν φτάνουμε στο επόμενο χωριό που είναι το Δεμάτι και αμέσως μετά συναντάμε το πρώτο χωριό του επόμενου Δημοτικού Διαμερίσματος Σκινιά.

[1] Κατάστιχο Εκκλησιών και Μοναστηριών του Κοινού» Ζαχαρία Τσιρπανλή Έκδοση Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 1985 σελ.191

[2] Βλ. «ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΜΑΖΑ (Καλού χωριού Πεδιάδος) ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΝΩΙΚΑ ΙΕΡΑ ΚΟΡΥΦΗΣ» Κρητικά χρονικά Τόμος 5ος 1952 σελ. 96 κ.ε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: